قرینه قطعیبه قرینه نصّ در تعیین مراد جدّی متکلّم «قرینه قطعی» گفته می شود. ۱ - تعربفقرینه قطعی، که مقابل قرینه ظنی می‌آید، قرینه‌ای است که به طور قطعی کلام را از معنای اصلی به معنای دیگری که مراد جدی متکلم است بر می‌گرداند یا اراده یکی از معانی لفظ مشترک را از سوی متکلم به طور قطعی معین می‌کند؛ به بیان دیگر، قرینه‌ای است که به طور قطع، مراد متکلم را بیان می‌کند؛ ۱.۱ - مثالبرای مثال، در آیاتی از قرآن کریم کلمه «یدالله» به کار رفته است، و چون قرینه عقلی قطعی وجود دارد که خداوند جسم نیست و دست ندارد، باید آن را تاویل نمود و گفت: مراد از «یدالله» قدرت خداوند است. [۲]
ترمینولوژی حقوق، جعفری لنگرودی، محمد جعفر، ص۵۴۳.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «قرینه قطع،ص ۶۳۲.». رده‌های این صفحه : قرینه
|